Hoi, ik ben An Mei van Tongeren en ik ben 13 jaar oud. Ik doe sinds december 2019 karate en heb IP!

Ik ben geboren in China. Toen ik 1,5 jaar oud was ben ik geadopteerd door mijn papa en mama. Zij wisten al dat ik iets extra’s had aan mijn huid en dat mijn ogen niet stil konden staan. In Nederland heb ik veel onderzoeken gekregen om er achter te komen wat ik precies heb. In het Sophia Kinderziekenhuis kwam professor Oranje met de uitslag. Ik heb de zeldzame ziekte Incontinentia Pigmenti (IP). Door IP heb ik een aantal verschillende aandoeningen. Voor mijn huid betekent dit dat mijn huid droger is en pigment mist over mijn lichaam en in mijn haar (ik heb al mooie witte haren er tussen zitten), dat ik bleke oogzenuwen heb waardoor ze dus niet goed informatie overbrengen om te kunnen zien (met bril zie ik links 11% en rechts ongeveer 17%), dat ik epilepsie heb, een tandafwijking en zo nog een paar kleine dingen meer. Daarnaast heb ik ook nog Nystagmus. Dit zijn wiebelogen en hierdoor zie je ook slechter en staat je beeld eigenlijk nooit stil. Je kunt hierdoor bij de pakken neer gaan zitten, maar wij denken bij ons thuis liever in oplossingen. Als ik een sport wil uitproberen, dan gaan wij er ook voor en zien we wel voor welke uitdagingen wij komen te staan. Na verschillende sporten uitgeprobeerd te hebben, riep ik ineens: ik wil graag op karate! We zijn 2 proeflessen gaan doen en ik dacht, dit moet lukken. Ik was verkocht!

Ik ben eerst bij een andere karateschool geweest. Hier heb ik een goede basis weten te leggen. Ik wilde ook graag wedstrijden doen. Hiervoor moest ik een pinan (hogere kata) leren, maar na beloftes werd het mij nog steeds niet geleerd. Ik werd hier onzeker en vooral verdrietig van. Iets wat ik zo leuk vond, maar ik mocht niet verder. Mijn papa en mama hebben toen de knoop doorgehakt. Ik moest gaan kijken bij karateschool Langstraat Karate ISK in Waalwijk. Hier werd ik heel anders benaderd. Ik leerde binnen 3 weken een pinan en Sensei Rick Maas ging zelfs mee om te kijken bij de wedstrijd. Samen werden wij enthousiast en ging het balletje rollen voor een wedstijdgroep. Mijn Sensei denkt mee in mogelijkheden. Ik weet dat ik door mijn zicht ook evenwichtsproblemen heb. Maar door veel oefenen gaat dit steeds beter! Hij houdt rekening met mij door dichterbij te komen staan en aan de goede kant. Aan 1 kant heb ik namelijk ook een blinde vlek waardoor ik het minder kan zien. Hij leert mij ook dat ik meer voor mezelf mag opkomen en als ik het niet zie, dat ik dat ook moet aangeven. Hij geeft mij vertrouwen en heeft zelf ook veel geleerd over para-karate.

Para-karate richt zich op het ontwikkelen van de discipline kata. Dit is voor sporters in een rolstoel, met een verstandelijke beperking of net als ik, met een visuele beperking. Het is erg jammer dat veel sportscholen hier nog niet veel mee te maken hebben. De meeste hebben misschien wel een karateka die hier aan voldoet, maar weten hier minder goed mee om te gaan. Alsof je niet volwaardig mee telt in de karate wereld. Zo vind ik het bijvoorbeeld heel vervelend dat in de reguliere wedstrijden er heel moeilijk wordt gedaan over het dragen van een sportbril in de categorie kata. Steeds weer wordt er heel moeilijk gedaan en tegenwoordig mag ik hem niet eens meer op. Hierdoor wil ik niet eens meer mee doen met bijvoorbeeld De Strijd der Elementen. Zonder bril ben ik onzeker en veel wiebeliger. Met bril kan ik namelijk nog net contouren zien en zonder zie ik alleen maar rode en blauwe vlekken. Dit maakt het voor karateka’s net als mij heel moeilijk om dan hier nog aan mee te doen. Ook kinderen die gewoon wat slechter zien maar door middel van een bril wel goed kunnen zien sluit je hier mee buiten. Het is zo jammer. Karate geeft je zo veel zelfvertrouwen en rust in je hoofd. Voor veel mensen zou dit fijn zijn. Weten dat je net als de rest iets goed kan. Maar zodra je dan ook wedstrijden wilt gaan doen, wordt je ineens buitengesloten. En deze kinderen kunnen niet net als ik dan overstappen op para-karate omdat ze niet in de categorie slechtziend vallen. Dat is zo zonde!

Ik train inmiddels 6,5 uur per week. Op zaterdag train ik met de hoge banders van onze sportschool mee en op woensdag hebben mijn vriendin en buddy Ira Mijdam en ik wedstrijd training. Zij gaat voor de reguliere wedstrijden en ik voor de para wedstrijden. Tijdens mijn para wedstrijden is er ook een onderdeel pairs. Hier mag ik samen met haar aan mee doen. Dan moet je samen tegelijk een kata laten zien en deze zo gelijk mogelijk uitvoeren. Super leuk om zo samen met je vriendin dit te mogen en kunnen trainen.

Inmiddels zijn wij een jaar verder en heb ik al op het NK mogen staan in mijn eigen categorie K10. Ik ging hier heen zonder verwachtingen. Ik had nooit durven te dromen dat ik meteen Nederlands kampioen zou worden. En op 18 juni deed ik mee aan het IKF World Championship in Antwerpen. Ook hier ging ik weer heen zonder te denken dat ik op een podium zou kunnen komen. Er zouden namelijk meer slechtziende karateka’s aanwezig zijn uit verschillende landen. Dan weet ik dat ik met blinddoek in mijn eigen categorie de kata zou moeten gaan draaien. Omdat er weinig mensen die slechtziend zijn aan karate doen, komt je al snel in de categorie van 0 tot 99 jaar. Zo kom ik tussen volwassenen te staan met veel meer ervaring dan ik. Toch heb ik laten zien dat ik het kan en goed bezig ben. Ik mocht op het hoogste podium gaan staan!

Ik blijf doorgaan en de zwarte band zal er komen, daar ben ik van overtuigd. Misschien doe ik er wat langer over, moet mijn evenwicht en reactievermogen harder getraind worden, maar niets is onmogelijk! Waar een wil is, is een weg en ik zal laten zien dat ik straks ook op een groot WKF toernooi mijn mannetje zal gaan staan. Misschien niet meteen, maar wel in de toekomst. Para karate is net zo volwaardig en je moet er net zo hard voor trainen als regulier. Dat is iets dat ik aan iedereen wil laten zien en vooral wil laten weten!