Beste mede karateka’s, ik schrijf dit stukje naar aanleiding van mijn avontuur in Praag alwaar ik in één keer geslaagd ben voor de Europese licentie als kumite judge B. Zoals jullie zullen begrijpen is bovenstaand de apotheose van een lang traject van leren (theorie) en fijn slijpen (praktijk) met als resultaat een EKF badge en bijhorend diploma. Ondanks dat ik dit reeds eerder heb uitgesproken wil ik bij deze nogmaals mijn grote dank uitspreken aan het bestuur, NSC en WOC van de KBN !

Na bovenstaande mededelingen wil ik jullie graag mee nemen in de weg die ik als scheidsrechter heb afgelegd en mijn motivatie om dit te doen. Om met dat laatste te beginnen; als oud wedstrijd karateka (kata en kumite, zowel individueel en als teamlid) besef ik als geen ander dat je als deelnemer een organisatie  nodig hebt die een wedstrijd initieert en daarin ook de medewerkers faciliteert, daarbij horen ook de scheidsrechters. Daarom ben ik scheidsrechter geworden en wil ik op deze manier mijn bijdrage leveren aan de wedstrijdsport. Als oud deelnemer besef ik ook dat een objectieve beoordeling erg belangrijk is, dit past prima bij mijn gevoel voor rechtvaardigheid. Gelukkig ben ik ook gezegend met een concentratie vermogen wat ik lang kan vasthouden, heel erg handig met de lange wedstrijddagen die wij kennen.

Over de weg als karateka en scheidsrechter wil ik graag het volgende delen. Karate lijkt een individuele sport, maar is dat niet in die zin dat je je eigen ontwikkeling zelf vorm geeft maar daar wel andere mensen voor nodig hebt en het dus niet alleen doet, denk hierbij aan je sensei en clubgenoten om te trainen richting examens en wedstrijden maar ook aan je tegenstanders op de tatami en ook de medewerkers tijdens die wedstrijd en – daar is ie weer – de scheidsrechter, of beter gezegd, het referee team. Er is weinig mooier dan een wedstrijd die goed loopt, een tafel bezetting die goed werkt en een referee team dat goed samenwerkt. Iedereen in dit proces verdient respect en er moet op basis van het poule systeem natuurlijk een winnaar zijn, ik vind wel dat iedereen die een rol speelt hierin een winnaar is omdat dit appelleert aan belangrijke aspecten van het karate-do; respect en verbetering van je karakter, dat is het doel !

In die zin kun je de do van de scheidsrechter goed vergelijken met die van de do van een karateka; je begint met witte band en je ontwikkeld en gradueert via de kyu graden steeds verder naar je eerst dan graad, in mijn opinie mag dit geen doel op zich zijn maar moet die ontwikkeling je leven lang door lopen.

Als we de karate graduatie vergelijken met die van de scheidsrechter dan kun je zeggen dat je begint als karateka (witte band) en ook als scheidsrechter (V licentie), deze graduering loopt dan geleidelijk op naar je eerste dan graad of hogere licentie. Het gevoel wat ik na het behalen van mijn eerste dan graad had kan ik vergelijken met het gevoel wat ik nu heb met het behalen van mijn EKF kumite judge B licentie; dit was tot nu toe de weg van de beginner en nu begint het pas want bij de eerste dan houdt je ontwikkeling niet op en dat is bij de weg als scheidsrechter natuurlijk net zo. De eerste dan graad opent deuren naar een verdere ontwikkeling en dat is naar mijn mening ook zo met deze licentie, de deur naar een verdere ontwikkeling is geopend en het is nu aan mij om de mogelijkheden daarvan verder te gaan ontdekken.

Nog een passende vergelijking; ik ben liefhebber van bunkai omdat dit je inzicht in de tactieken en technieken in kata geeft, dit is vergelijkbaar met het proces op de tatami, de toepassing van het reglement en de communicatie tussen de betrokken personen (deelnemer, diens coach, mede scheidsrechters, medewerkers wedstrijdtafel, woc, dokter).

Ik sluit graag af met eenieder succes te wensen in zijn/haar ontwikkeling.

Osu, Kees Langenberg